Za kulisami pewnej znanej lektury. O książce Moniki Śliwińskiej  Panny z „Wesela”. Siostry Mikołajczykówny i ich świat. Do domu, w którym odbyło się wesele Lucjana Rydla, Anna i Włodzimierz Tetmajerowie wraz z trzema córkami wprowadzili się w  1895 roku. Lucjan Rydel(Pan Młody w ”Weselu”) był postacią bardzo znaną, popularną i rozpoznawalną w Krakowie. Jego ślub z córką bronowickiego chłopa wywołał w  mieście niemal sensację. Krakowskie mieszczki, widząc na ulicy jego żonę Jadwigę (Panna Młoda w „Weselu”),  dokuczały jej, obrzucały wyzwiskami, pluły pod nogi i szarpały za ubranie. Działo się to nawet wtedy, gdy przechadzała się w towarzystwie męża. Po premierze „Wesela” Rydel miał żal do Wyspiańskiego, że jego ukochana żona została ukazana w  sztuce jako osoba ordynarna i skłonna do bójki, tymczasem Jadwiga była prywatnie osobą „nieśmiałą i wstydliwą”, niezbyt towarzyską. Mąż nie pozwolił więc żonie oglądać sztuki Wyspiańskiego nawet wtedy, gdy był już kierownikiem literackim, a potem dyrektorem Teatru Miejskiego. Jadwiga zobaczyła spektakl po raz pierwszy już po śmierci męża.
Maria z Mikołajczyków (w „weselu” Marysia, która rozmawia z Widmem) wyszła  za maż za Wojciecha Susuła( w „Weselu” Wojtek), który zmarł na gruźlicę 2 kwietnia 1901 roku, kilka miesięcy po słynnym weselu Rydla. Niewiele lat później Marysia wyszła za mąż po raz drugi za Kazimierza Popiela i mieszkała w Krakowie, gdzie zmarła na serce  wieku 48 lat.
Najstarsza z tytułowych panien to Anna(w „Weselu” Gospodyni) , żona malarza i działacza politycznego Włodzimierza Tetmajera oraz matka ośmiorga dzieci, sześciu córek i dwóch synów. Najstarsza córka Jadwiga(w „Weselu” Isia) poszła w ślady ojca i została malarką. Anna  przeżyła zmarłego w 1923 roku męża, a  w 1940 roku została wywieziona wraz z córką Krysią i jej rodziną w okolice Irkucka. Po wieloletniej, pełnej trudów i upokorzeń, tułaczce wróciła do Bronowic i tu zmarła latem 1954 roku. Tego nie dowiecie się z „Wesela”, ale ze znakomitej, porywającej i świetnie udokumentowanej książki  Moniki Śliwińskiej. Polecam serdecznie! Jest w naszej bibliotece.

Beata Wołowicz -Bukwalt